Maak kennis met bestuursvoorzitter Karlien Bongers

Tijdens de algemene ledenvergadering (ALV) van 13 mei jongstleden werd Karlien Bongers officieel benoemd tot nieuwe bestuursvoorzitter van ProVoet. Na haar indrukwekkende afscheidsspeech aan het adres van aftredende voorzitter Ben Wagemakers was het de beurt aan haarzelf. De aanwezige leden in de zaal gaven haar ruimschoots groen licht en zo geschiedde. Karlien neemt in ieder geval de aankomende vier jaar als bestuursvoorzitter voor haar rekening. Maar wie is toch deze bijzondere vrouw, die al een tijdje in het bestuur van ProVoet rondloopt? Wij vroegen het haar.

Wie is Karlien precies?
‘Nou. Ik ben dus Karlien Bongers, 60 jaar, woonachtig in Abbekerk (Noord-Holland) en al 15 jaar samen met mijn vrouw Anne. We hebben een zoontje van zeven jaar.’

Zo makkelijk kom je er niet vanaf. Vertel eens wat meer.
‘Ik heb een behoorlijk bewogen leven achter de rug, dus weet wat je vraagt! Goed de korte versie. Ik kom uit de gezondheidszorg en ben inmiddels een niet praktiserend chirurg. Lang geleden studeerde ik geneeskunde in Maastricht en destijds kreeg ik in Heerlen mijn eerste baan op de afdeling neurologie aangeboden, waar mijn passie lag. Daarna ging ik als arts-assistent werken op de afdeling interne geneeskunde. Toen ze mij vroegen voor de opleiding tot internist kreeg ik het Spaans benauwd en ben ik in Leeuwarden opgeleid tot tropenarts om vervolgens enkele jaren in Malawi te belanden. Terug in Nederland volgde in Deventer en Groningen de opleiding tot algemeen chirurg en in Utrecht tot kinderchirurg, waarna ik chirurgische waarnemingen heb gedaan door heel Nederland. Omdat ik het werken in het buitenland miste heb ik in 2006 een half jaar op de Malediven voor de Tsunami relief gewerkt, waarna ik samen met een kinderarts de stichting Medical Checks for Children oprichtte. Hiermee deed ik, naast mijn chirurgisch werk in Nederland, samen met een team van medische en niet-medische vrijwilligers projecten om de gezondheid van kinderen wereldwijd te verbeteren.’

Wat een veelzijdige carrière. Maar hoe kwam je dan bij ProVoet terecht?
‘Wacht nou even, daar kom ik zo op. In het buitenland ontmoette ik mijn huidige vrouw én werd ik ernstig ziek. Na een tijd van onzekerheid kwam daar eindelijk de diagnose: coeliakie. Een ernstige overgevoeligheid voor het eiwit gluten met alle gevolgen van dien. Eenmaal terug in Nederland gingen we in Amsterdam wonen en kon ik niet meer werken met mijn zieke lijf. Ik heb mij toen op mindfulness en yoga gestort en gaf daarnaast veel les over gezondheid en welzijn. In 2011 sprak ik voor het eerst op een congres over de oncologische voet, waarna ik vaker met lezingen het land in trok. In 2015 werd ik door te toenmalige directeur van ProVoet gevraagd voor een bestuursfunctie. Ik zei toen tegen Ben: ik wil het alleen doen, als ik lastige vragen mag stellen in het bestuur!’

Ik mis nog een beetje de link naar de pedicures, hoe kwam je daar mee in aanraking?
‘Ik weet het nog heel goed. Al toen ik in Heerlen werkte, was mijn toenmalige partner goed bevriend met een pedicure op de geriatrische afdeling. Ik heb het nu over het jaar 1988. Ik zag hoe bevlogen deze vrouw werkte en raakte diep onder de indruk van het vak. Mijn hart heeft misschien altijd bij neurologie gelegen, de linkt met het pedicure vak is snel gemaakt. Hoe  gaaf is het dat je hersenen enorm gestimuleerd worden door te wandelen? De pedicure speelt natuurlijk een belangrijke rol bij de mobiliteit van mensen.’

Je hoorde dat Ben aftrad , waarom wilde jij als voorzitter verder in het ProVoet-bestuur?
‘Simpel. Ik ben nog lang niet klaar bij ProVoet. Ik heb een enorme drive om de pedicure een nog veel betere plaats in de zorgketen te geven.’

Hoe ga jij als voorzitter het ProVoet-bestuur vormgeven?
‘Ik houd van samenwerken. Er is kwaliteit genoeg in het bestuur het stafbureau én natuurlijk onder de pedicures in Nederland. We hebben ieder zijn of haar competenties hard nodig. Ik ben van het principe 1 + 1 = 3. Altijd kijken naar wat wél kan. Regels zijn daarbij belangrijk om kaders af te bakenen, maar het is de uitdaging om verder dan regels te kijken. Naar mogelijkheden! Meestal kan er zoveel meer dan je denkt!’

Hoe wil je jezelf zichtbaar maken bij de leden van ProVoet?
‘Ik wil het land in, de werkvloer op. Zien wat er speelt. Wie nodigt mij uit? Misschien start ik wel een podcast en ga ik leden interviewen. Kijken waar ze tegenaan lopen. Ik ben zelf geen pedicure, dus ben gebaat bij zoveel mogelijk praktijksituaties. Ontmoeten en verbinden zitten diepgeworteld in mijn DNA.’

Waar wil je met ProVoet naar toe de aankomende vier jaar?
‘We zullen het vak continu onder de aandacht moeten brengen. Pedicures staan vooraan in de zorgketen. Binnen de zorg is preventie van groot belang en goede voeten spelen daar een belangrijke rol in. Ik geef veel om gezondheid en welzijn van mensen in Nederland. Vanuit mijn chirurgische achtergrond ben ik gewend om te kijken: hoe kan je met minimale inspanning het maximale effect bereiken? Voeten vormen letterlijk de basis, dus het plaatsen van pedicures in de keten heeft een enorm effect op de gezondheid. Verder bouw ik al vanaf 2016 mee aan de huidige koers van ProVoet. Nu wil ik verder. Zichtbare kwaliteit, een geaccepteerde plek voor de pedicure in het zorglandschap en nieuwe, goed opgeleide collega’s verwelkomen. Daar ga ik mijn stinkende best voor doen.’

Tot slot: zijn er nog andere zaken die onze leden van jou moeten weten?
‘Misschien is het leuk om te vertellen dat ik in mijn vrije tijd aan onze tuin én het huis klus. O en ik houd van weven. Sjaals en zakjes bijvoorbeeld. Dit is tevens een erg goede mindfulness-training. Verder zeg ik altijd: een dag niet gelezen is een dag niet geleefd. Mijn meest recente boek? Even denken. Patronen, van corporate antropoloog Danielle Braun. Over het herkennen van patronen in organisaties, waardoor je makkelijker verandering kunt doorvoeren.’

Trouwens. Geef ik je op een regiodag, of tijdens een andere ontmoeting, geen hand of neem ik geen eten of drinken aan? Dat is absoluut niet onbeleefd bedoeld! Dit heeft alles te maken met mijn extreme overgevoeligheid. Ik kan daar heel ziek van worden. Vandaar ook dat je mij kunt herkennen aan mijn mooie busje. Mijn eigen keuken en kantoor gaan altijd met mij mee op deze manier.

Mag ik tot slot nog zeggen dat mijn zoon enorm trots op mij is dat ik nu voorzitter van ProVoet ben geworden?

Ik dank de leden voor het gestelde vertrouwen in mij en hoop jullie snel te ontmoeten. We gaan er een mooie, succesvolle tijd van maken!