Ben ik verplicht het voetonderzoek te doen?

Vraag

In de plaats waar mijn praktijk gesitueerd is, bevindt zich ook een groepshuisartsenpraktijk. Nu doe ik zoals afgesproken (zie richtlijnen en behandeling) ieder jaar bij de diabeten een uitgebreid voetonderzoek en screening. Maar ik stuit op steeds meer verzet, daar het hier bij de huisartsenpraktijk ook uitgebreid wordt gedaan. Er zijn zelfs cliënten die, hoe duidelijk en vriendelijk ik de reden ook uitleg, zeggen dat dit dubbel op is en dat ze anders niet meer willen komen. Zij vinden en zeggen, dat zij vooral hun tijd en geld indeling zelf mogen bepalen (ik vind dit eigenlijk ook).

Wat nu te doen? Er is nog geen contract met de huisarts, maar ik heb wel contact met de praktijkondersteuners, maar het enige wat er uitgewisseld wordt, is de Sims-classificatie. Mijn vraag is: ben ik verplicht het voetonderzoek te doen? Wat als de cliënt niet wil meewerken, zou ik het dan kunnen weglaten? Ik kijk uit naar uw advies.

Antwoord

Het omgaan met het voetonderzoek en het screenen van voeten van personen met diabetespatiënten kan zeer lokaal verschillen. Het is voor diabetespatiënten belangrijk dat jaarlijks, of vaker, een grondige voeten-check up wordt gedaan. Voor diabetespatiënten type 2 wordt de screening, c.q. het voetonderzoek bekostigd door de zogenaamde Diagnose Behandel Combinaties (DBC). De term zegt het al: een combinatie van behandelaren. Als het jaarlijkse voetonderzoek door de praktijkondersteuner of door het diagnostisch centrum wordt gedaan is dit afhankelijk van het contract wat de huisarts hiervoor heeft afgesloten. De vergoeding wordt over het algemeen geregeld via zorggroepen, evenals de pedicurebehandelingen van deze personen met diabetes mellitus. Sommige zorggroepen hebben regels opgesteld wie wat doet. Aan die regels moeten alle contractanten zich houden. Een regel kan zijn dat de praktijkondersteuner het voetonderzoek doet en het verslag aan de overige behandelaren doet toekomen.

In sommige gedeelten van het land is dit niet, of niet goed geregeld. Dan is het van belang dat je als behandelaar met degene die de voetonderzoeken doet afstemt hoe je aan de gegevens komt, zodat de cliënt geen twee keer dezelfde en dus onnodige onderzoeken moet ondergaan. Laat staan er ook voor moet betalen. Interdisciplinaire communicatie is hier het sleutelwoord. Wie het initiatief neemt is niet belangrijk; wat wel belangrijk is, is dat het goed geregeld wordt zodat cliënten geen dubbele onderzoeken te hoeven ondergaan en alle behandelaren de nodige informatie krijgen.